حرفهای نگفتنی

شده ام آتشفشان حس های بد  و منفی

میدانی از همه حس منفی می ترسم

بدم میاد از خودم احساس میکنم چقدر آدم بدیم

چقدر این منی که درونمه بده و خداروشکر که کسی نمی بینش!

و البته که استتثنا تو می بینی و اینم خودش یعنی .....

میدونی از اینکه میدونی و میگم خوشحالم و اروم که یکی هست حواسش بهم

ولی خب به خاطر اینکه برام وجهه خودم بین آدمها مسلما مهمه و می دونم که این همه اطلاعات رو کسی ازم داشته باشه و با سطح عمق می تونه سبب بشه که دیدش نسبت بهم منفی بشه

البته خوبی شما اینه که می دونم حداقل همه جانبه است اطلاعاتتون

و این باعث میشه دیدتون از من بشه این که من یکی مثل همه ادمهای کره خاکی ام البته که دوست ندارم یکی مثل بقیه باشم دوست دارم همیشه خاص باشم و متفاوت

هر چند هیچ وقتم نیستم ولی خب  

دلم می واد یه چیزهایی روشن بشه برام 

اینکه ایا واقعا من در ژوشیدن فرم اداری در اون روز خاص حساسیت بخرج دادم و شیک ژوشی افراطی داشتم؟ 

چون به هر حال خود آدم می دونه چی می ژوشه و به چ منظور ... مثلا همین امسال توی اردیبهشت ۹۶ جشنواره مطهری وقتی بچه ها بهم گفتن باید فرم سورمه ای بپوشی و منم گفتم خب یعنی مانتو و مقنعه؟ گفتن نه مانتو شلوار و مقنعه  و من نه شلوار سورمه ای داشتم و نه مقنعه سورمه ای... وقتی شبانه مجبور شدم برم بخرم تازه مانتو هم نداشتم یعنی مانتو سورمه ای اسژرت داشتم کوتاه بعد تیپی که روز جشنواره زدم واقعا فشن بود یعنی اصلا لج کردم به شوخی که حالا گیر میدن که سورمه ای  بیان ببینین...  چون نشستن دقیقا بررسی کردن من چه رنگی ندارم همونو انتخاب کردن جلو خودم ..... خب خودم می دونم چ تیپ سورمه ای زدم درحدی که هم خیلی ها بهم گفتن و از دور هر کی منو می دید سوت میکشید که چه کردم   

 ولی اون روز دنبال تیپی بودم که کمترین جلب توجه رو داشته باشه و اصلا اتفاقا جلب توجه نداشته باشه .... به چند دلیل که واقعا هم تو ذهنم همه این دلایل بود همون موقع حراست/ اولین تاثیرافرادنا آشنا/ محک زدن توانمندی خودم در تدریس یعنی واقعا به این فکر کردم که نباید هیچ جلب نظری از بعد پوشش داشته باشم که کسی حواسش پرت این موضوع نشه