دالی دالی با خودم

یک حال عجیب غریبی دارم  

قاطی کردم کلا 

دلم یک ادمیزاد میخواد که کنارم باشه و من ساعتها باهاش حرف بزنم هروقتم دلم خواست اصلا حرف نزنم ولی به نگاه کنم اصلا دودستی بچسبم بهش و قفل و زنجیر من باشه و من هروقت احساس کردم کسی نیست هر وقت دلم خواست حرف بزنم هر وقت دوست داشتم اصلا هر کار دوست داشتم بکنم ولی مطمئن باشم هست و تنها نیستم  

و مهم تر از همه اینکه حس نکنم که داره تحملم می کنه و من آویزونشم 

باهاش راحت باشم احساس آرامش کنم از بودنش از حضورش  

کسی که از دستم خسته نشه و کنارم با میل خودش باشه  

یکی که ه روقت خواستم روم بشه گوشی رو بردارم و باهاش حرف بزنم یا باهاش بزنم بیرون  

کسی که به خاطر خود خود خودم کنارم باشه نه این ادمی که همش دارم سعی میکنم بسازمش که دیگران که همه اطرافیانم دوست دارن اونو ببینن  

نمی گم این ادم دومیه بده یا خودم نیستم ولی همش قالبهای تعریف شده ای که درونم رو می ترسونه اگه یه روز سر هر موضوعی، اون ادم اولیه رو ببینن دیگه کسی نتونه تحملم کنه 

همش فکر می کنم این ادم دومیه قلابیه یک نسخه بدل از واقعیت منه .. 

یکی که همه خل بازی ها و گرگم به هواهای درونم، رو زیر خودش قایم کرده